سختیِ رفتن

از صبح همش منتظر عصر بودم که برم کرمان. دلم بدجوری تنگ شده بود واسش...بعد از کلاس روانشناسی رفتم پیش استاد و درمورد مریم السادات باهاش حرف زدم. تقریبن همه شرایط مریمو بهش گفتم و حرفایی که اون زده و خودم بهش گفتم رو برای استاد توضیح دادم. استاد هم یه سری صحبتا گفت و آخرشم گفت که اگه خودشو بیاری باهاش حرف بزنم بهتره. بعدشم استاد میخواست بره فنی منم که اونجا کلاس داشتم رو با ماشین رسوند.تقریبن آخرای کلاس استاد چابکی اجازه گرفتم و رفتم خوابگاه. وسایلمو جمع کردم و رفتم سردر اصلی دانشگاه. کلی از بچه ها منتظر اتوبوس بودن من فک میکردم چون سه شنبه اس خلوت باشه ولی حدسم با مخ رفت تو دیوار!!یکی از بچه های اتاق بغلی رو دیدم رفتم پیشش. میگفت راننده اتوبوس گفته جا ندارم و این حرفا. منم گفتم حالا صبر میکنیم بیاد اگه جا نداشت میریم میدون قدس با پژوهای خطی میریم.اتوبوس قرار بود 17:45 بیاد ولی با 25 دقیقه تاخیر اومد و گفت 8 تا جا بیشتر نداره. در نهایت خوش شانسی من نفر اخری بودم که اجازه داد سوار شم!!!تا کرمان تو خواب و بیداری بودم از بس خسته بودم...راه آهن پیاده شدم چون حامد اونجا منتظر بود. وقتی پیاده شدم در نهایت ذوق مرگی! فقط تونستم لبخند بزنمحامد از سرکار اومده بود و انقد قیافش خسته بود که تو دلم گفتم "آخــــی!"رفتیم سوار شدیم، انقد حرف داشتم که نمی دونستم کدومشو بگم...بالاخره که رسیدم خونه اصرار کرد برم خونشون ولی انقد خسته و داغووون بودم که قبول نکردم و گفتم فردا میام.خونه که رسیدم پریدم و همه رو بوس کردم...اشکم داشت در میومد...سمانه آبجیم محکم بغلم کرد و گفت چرا زودتر نیومدی؟! تو نبودی انقد خونمون سوت و کور بود...مجید آقا هم گفته بود حداقل وقتی فاطمه هست یه سرو صدایی تو خونتون هست...همون لحظه تو دلم گفتم ترم بعد کرمانم!!!!